Η αρετή που υπάρχει στο σκοτάδι σου - Γ.Παπαθανασίου

Η αρετή που υπάρχει στο σκοτάδι σου

δεν έχει να κάνει με τα χθεσινοβραδινά ποτά μας

ή τις ατελείωτες συζητήσεις μας.

Ούτε με τις μελωδίες μου έχει να κάνει

και τις λαμπερές  εμπνεύσεις σου.

Δεν έχει να κάνει με τους στίχους σου

και τις σκέψεις μου. Με τα γέλια μας ή τις Τρύπες…

Η αρετή που υπάρχει στο σκοτάδι σου

προσπερνάει τα πρέπει και τα ίσως σου ,γιατί υπάρχει.

Υπάρχει,  γιατί ανασαίνεις μέσα της

καθώς  καταπίνεις με πάθος τον καπνό σου.

Υπάρχει καθώς παίζεις ανέμελα με τις ομοιοκαταληξίες σου

γεμίζοντας μελάνες τα τετράδιά σου και ύστερα γελάς…

Και αυτό το γέλιο θαρρείς πως θα κρατήσει για πάντα.

Γελάς και σωπαίνεις πάλι.

Και η σιωπή σου αυτή κουβαλάει μνήμες…

Ο Πεσσόα κοιμάται ήρεμος στη γωνία 

καθώς γεμίζεις για ακόμα μια φορά το ποτήρι μου.

Η αρετή που υπάρχει στο σκοτάδι σου,

γεμίζει λάμψη  το πρόσωπό σου

δίχως πια να σε νοιάζει που μπορώ

και διακρίνω τις ρυτίδες.

 Στο Νικόλα