(Χωρίς θέμα)‏ - Παναγιώτης Μπουρλέσσας

(Χωρίς Θέμα) - Παναγιώτης Μπουρλέσσας

Έχω έναν πόνο στο στομάχι σήμερα. Πάει, έρχεται, πάει, δε φεύγει αλλά απλά λείπει κάτι στιγμές.

Δε μπορώ να πω ότι φοβάμαι. Μόνο που τραβά τη σκέψη μου στο σημείο εκείνο και το σώμα μου σα να σβουρίζεται στα πέριξ.

Μεγάλο πράγμα το στομάχι. Μέ θρέφει, φέρνει κορεσμό στη λαίμαργη ψυχή μου, χωνεύει τις υπερβολές και τις ανυπέρβλητες προσβολές που ο ίδιος ρίχνω σε κάθε εαυτό μου, αδειάζει γρήγορα.

Μα όταν πονάει, έχει λόγια να μού πει, έχει γραμμένες εντολές στα τοιχώματά του, μέ στίβει και μέ κρατά στο ίδιο τετράγωνο.

Σήμερα έχω έναν πόνο στο στομάχι. Είναι ίσως ένας άλλος εαυτός που χρόνια φυλακίζω. Και να που βρήκε τον ομφαλό μου και ζητά να γίνει δραπέτης. Μού σφάζει τη συνείδηση του κορμιού μου. Εκδικείται τις απώλειές μιας ζωής που τίς κατανάλωσα σαν άλλος εγώ.

Αδιάκοπος ο πόνος τώρα, αλλά επιμένω και επιμένει. Περιμένω αλλά δεν περιμένει. Σπρώχνει να γίνει εγώ και σφίγγω το δέρμα μου να στενέψει ο ομφαλός. Δε θέλω να τόν δω. Δε θέλω να τόν δω να εξάγεται ματωμένος και δικός μου. Προτιμώ να κυοφορώ την αδυναμία μου και να χλαπακιάζω πόνους κάτι στιγμές σαν αυτήν εδώ, παρά να έχω έναν καθρέφτη με μιας εμπρός μου.

Πετάω λέξεις τώρα να τόν ησυχάσω. Και δείχνει να πίνει το παραμύθι με γουλιές βαθειές. Αλλά συνεχίζω λίγο ακόμα για να τόν σωπάσω, μιας που ξέρω ότι δε φεύγει ποτέ. Θα χτυπήσει ξανά, σε λίγο πάλι, είναι η μέρα του. Αλλά είναι η νύχτα μου. Και όταν δυο εαυτοί παλεύουν στα ίσια, κερδίζει πάντα η απουσία τους, η αδιαφρορία. Η χώνεψη.