Πορτραίτο - Παπαθανασίου Γεώργιος

Πορτραίτο

Σου έχει τύχει πότε να σου λείπει ο ίδιος σου ο εαυτός;
Τα εφηβικά μου όνειρα, θυμίζουν χελιδόνια.
Έρχονται μια φορά το χρόνο χτίζουν φωλιές
και μένουν μέχρις ότου νιώσουν παρείσακτα.
Είναι ασπρόμαυρα κι όμως τόσο χαρούμενα…
Όταν φεύγουνε έρχονται τα κοράκια και πάλι.
Τα καθημερινά μου όνειρα. Οι υπηρέτες του χάρου,
όπως μου αρέσει να τα λέω.
Είναι κατάμαυρα, λυπημένα και ανέλπιδα…
Τα εφηβικά μου όνειρα φαντάζουν περιστέρια μπροστά τους.

Αρχίζω να ξεχνάω τον ίδιο μου τον εαυτό
Αρχίζω να ξεχνάω πώς είναι να αναπνέεις από χαρά
και όχι μόνο από ανάγκη.
Ζωγράφισέ μου ένα πορτραίτο μου να το έχω για να με θυμάμαι
και μετά ζωγράφισέ έναν ήλιο για να δώσει ζωή
στο κουφάρι μου που αδημονεί άσκοπα μια βοήθεια
από το πάτωμα…
Φοβάμαι πως αρχίζω να αποφεύγω ό,τι η επόμενη μέρα
θέλει να μου φέρει.
Κατάντια από επιλογή.
Θανάτου προσμονή.