Η Θυμωμένη Μπετονιέρα

Η Θυμωμένη Μπετονιέρα

Του Δημήτρη Μπασλάμ
Παραμύθι για αφηγητή και ζωντανή ορχήστρα

Πανικός.
Μεγαλύτερος Πανικός.
Μιά τσιρίδα.
 Ανεργία.
Ένα Υπερσχέδιο.
Μία Απεργία.
Μία λιποθυμία.
Μία εξαφάνιση.
Ένας Γαίδαρος Σέρφερ.
Μία χορωδία με τερλίκια.
Ένα δεύτερο Υπερσχέδιο..
Όλα αυτά μετά την μικρή ανακοίνωση
στο ράδιόφωνο πως:
ΔΙΑΚΟΠΤΕΤΑΙ ΕΠ' ΑΟΡΙΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΕΡΓΑΣΙΑ.

Είπαν για το " Χρόνο "

Ο χρόνος είναι σαν το σπαθί
αν δεν τον διαπεράσεις
θα σε διαπεράσει...

                                          Αλ-Γκαζαλί



H αδράνεια κάνει να περνούν αργά 
οι ώρες και γρήγορα τα χρόνια.


                                     Cesare Pavese



Το πρόβλημα είναι ότι νομίζεται πως έχετε χρόνο.
                                          
                                         
                                               Βούδας

Η φρίκη του Γκουαντάναμο μέσα από μαρτυρίες κρατουμένων

Ένα βίντεο animation για μια αλήθεια που ξεχνάμε

 

 

 Τον περασμένο Μάρτιο άρχισαν να πυκνώνουν οι αναφορές για απεργία πείνας στο αμερικανικό κέντρο κράτησης του Γκουαντάναμο, στην Κούβα. Οι περιγραφές και οι λεπτομέρειες προκαλούσαν αποτροπιασμό ενώ ο αμερικανικός στρατός αντέκρουσε τις αναφορές.
Βασιζόμενη στις μαρτυρίες πέντε κρατουμένων, η βρετανική εφημερίδα Guardian έφτιαξε ένα video animation που αποτυπώνει την κτηνωδία που κρύβει η καθημερινότητα μέσα στο Γκουαντάναμο.

«Το ξύλο είναι καθημερινότητα»

Του Κώστα Ζαφειρόπουλου, 15-Οκτ-2013

«Την πρώτη φορά σε συγχωρούνε με λίγο ξύλο. Τη δεύτερη φορά που θα διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου, σου βάζουν χειροπέδες, σε μεταφέρουν σε ένα δωμάτιο απομόνωσης, φοράνε γάντια που έχουν πλαστικό μπροστά για να μην υπάρχουν αποτυπώματα, σε ρίχνουν στο πάτωμα και τυλίγουν όλο το σώμα σου με μια μεγάλη μαύρη σακούλα. Εκεί αρχίζει το ξύλο. Οι μελανιές θα φύγουν μετά από 1,5-2 μήνες». Τον λένε Μοχάμεντ Αζιμ Αζαμ, Πακιστανός. Πριν από 3 εβδομάδες βγήκε από το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας, όπου έμεινε για 4 μήνες. Γνωρίζει τουλάχιστον 6 ομοεθνείς του που υπέστησαν σοβαρά βασανιστήρια.

Βαρέθηκα - Γ.Παπαθανασίου

Βαρέθηκα 

Βαρέθηκα στον κόσμο ετούτο να λέω συνέχεια παρόν.

Ο κόσμος των αδυνάτων

Να είναι των δυνατών.

Να δίνω και το άλλο μάγουλο

Σε κάθε τους γροθιά.

Να λέω ευχαριστώ

Που με άφησαν να 

ζω.

Είπαν

Από σένα η άνοιξη εξαρτάται.
Πάρε το πρέπει από το Ι και γδάρε το ίσα με το Π.

                                                                             Ο.Ελύτης

Ελευθερία σημαίνει να έχεις απαιτήσεις 

μόνο από τον εαυτό σου

Όχι από τη ζωή ή τους άλλους.

                                                      

                                                                          Α.Ταρκόφσκι

Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο

Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο.

Μια ιδιωτική πρωτοβουλία, που σκοπό έχει να βοηθήσει στο μεγάλο πρόβλημα των αστέγων, ξεκινάει αυτές τις μέρες και ζητά τη βοήθειά σου.

Περιθωριακό, ουσιαστικά, φαινόμενο μέχρι πριν από μία μόλις δεκαετία, οι άστεγοι πλήθυναν θεαματικά τα χρόνια της κρίσης. Σήμερα υπολογίζονται σε 20-25.000 ανθρώπους πανελλαδικά, Έλληνες και ξένους, από τους οποίους οι μισοί σχεδόν βρίσκονται στο Λεκανοπέδιο, ενώ κάπου 3.000 διανυκτερεύουν σε πάρκα, πλατείες και λοιπούς δημόσιους χώρους. Και αν παλιότερα ο όρος «άστεγος» παρέπεμπε σε κάτι λούμπεν τύπους, τζάνκια, αλκοολικούς και λοιπούς «τρελαμένους», στους οποίους αργότερα προστέθηκαν οι φτωχότεροι μετανάστες, τώρα πια αφορά όλο και περισσότερο «υπεράνω πάσης υποψίας» συμπολίτες μας, οικογένειες ολόκληρες ακόμα, που ζούσαν μια εντελώς «κανονική» ζωή προτού βρεθούν στον δρόμο. Χρέη, δάνεια, ανεργία, απελπισία, σπίτια που υποθηκεύτηκαν, κατασχέθηκαν ή που είναι πρακτικά αδύνατο να νοικιαστούν ακόμα και μισοτιμής... ε, δεν θέλει και πολύ για να μην παλεύεται. Ούτε χρειάζεται να είσαι μάντης για να αντιληφθείς πως η συνεχιζόμενη πολιτικοκοινωνική αστάθεια μόνο να χειροτερέψει μπορεί το πρόβλημα. Για κάποιον κόσμο εκεί έξω είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου το αν ο φετινός χειμώνας θα είναι εξίσου ήπιος με τον περσινό... 

Στην άκρη του δρόμου - Γ.Παπαθανασίου

Στην άκρη του δρόμου

Στην άκρη του δρόμου,
ψάχναμε τα σύννεφα.
Εκεί που τ'αστέρια πια δεν φωτίζουν.
Εκεί που τείχη πέτρινα υψώνονται.
Εκεί, στην άκρη του δρόμου.
Που μια περίεργη σιωπή απλώνεται
και μας τυλίγει.
Αχ, πόσο σφιχτά μας τυλίγει...

Στην άκρη αυτού του δρόμου
Που όπως ξεκινά έτσι και τελειώνει
ψάχνοντας τα σύννεφα...

Mogwai - Music for a forgotten future

Αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου στο ΑΝΤ1 το 1993