Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Δύο ποιήματα του υπέροχα μελαγχολικού Αργύρη Χιόνη...




Ὅποιος χαράζει τ’ ὄνομά του στή φλούδα ἑνός δέντρου,
 πράξη τελεῖ ἐρωτική ἡμιτελῆ. 
Ἄν θέλει νά ὁλοκληρωθεῖ αὑτή ἡ πράξη, 
πρέπει καί
στή δική του φλούδα νά χαράξει τό ὄνομα τοῦ δέντρου.
 Μονάχα τότε θά
θροΐσουν γλυκά τά φύλλα τῆς καρδιᾶς του.

«Στό ὑπόγειο», 2004


Ἕνας λύκος αἰσθηματίας

Διψάω γι’ ἀγάπη πεινάω γι’ ἀγάπη πονάω γι’ ἀγάπη
Οὐρλιάζω γι’ ἀγάπη πεθαίνω γι’ ἀγάπη ἀλλά
Εἶμαι ὁ λύκος ὁ κακός ὁ λύκος καί δέν γίνεται
Δέν εἶναι δυνατόν τέτοια αἰσθήματα νά ἔχω
Γιατί ἄν τό μάθουνε τά πρόβατα
θά πέσουνε νά μέ σπαράξουν

«Λεκτικά τοπία», 1983

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου