ΥΠΑΝΘΡΩΠΟΙ
…και έτσι λοιπόν όλοι με ξέχασαν.
Με έντυσαν στα μαύρα και με πέθαναν.
Με έθαψαν στις πιο σκοτεινές ονειρώξεις τους
και με βίασαν. Με βίασαν με όλη τους τη δύναμη,
που δεν έφτανε όμως…
΄΄Βοήθεια!΄΄ φώναξα. ΄΄Είμαι ακόμα ζωντανός!΄΄.
Κανείς δεν αποκρίθηκε και αυτοί συνέχιζαν να
με βιάζουν και να καταστρέφουν και τις πιο υγιείς
σκέψεις μου…
Σακατεμένος τώρα πια, αποκρίνομαι σε ό,τι με ρωτάνε
κουνώντας απλά το κεφάλι.
Ξέχασα να μιλάω, ξέχασα πως είναι να αισθάνεσαι…
Κλεισμένος τώρα πια στο μπουντρούμι της απογοήτευσης
με μόνη διέξοδο τον θάνατο, περιμένω μάταια
κάποιον να με σώσει…
Δεν πρέπει όμως να σταματήσω να ελπίζω γιατί
εκεί έξω υπάρχουν ακόμη ζώα.
Θα επαναστατήσουν στους υπάνθρωπους και θα με σώσουν.
Θα σώσουν μόνον όσους δεν έχουν απολυθεί
από την ίδια την ανθρωπότητα…
Υπάρχουν φορές που τα ζώα έχουν περισσότερο νου
από τους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου