ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ (1935 - 2012)

«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας
Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά
κι έπειτα δεν μου ανήκει
Ολο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε
Οτι δεν έχω καν όνομα
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω
Ξεχάστε με στη θάλασσα
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».

Όταν ο άνθρωπος μετατρέπεται σε κτήνος.

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο που δημοσιεύθηκε στο news247.gr
 Όταν ο άνθρωπος γίνεται αγριότερος και απο τα πιο ο αδίστακτα κτήνη.
Πραγματικά εικόνες που σοκάρουν.

http://news247.gr/health/afieromata/otan_o_anthrwpos_metatrepetai_se_kthnos.1580779.html

Οι active member σαν μεγάλη μπάντα που είναι δεν θα μπορούσαν να μην τραγουδήσουν γιαυτά τα απάνθρωπα κελιά.

Η σιωπή κρύβει ενοχή.

H Ώρα των Φίλων.

H Ώρα των Φίλων.

Στο φως της κρίσης ξαναθυμόμαστε τι είναι πρώτο και τι είναι δεύτερο.

Αφότου πέρασαν οι γιορτές, τα Σαββατοκύριακα κάθομαι σπίτι συνήθως. Είμαι τόσο ξεθεωμένος από την πάλη της εβδομάδας, που το σπίτι μου μού φαίνεται γαλήνιο σαν παράδεισος. Κι είναι όλα τόσο ρευστά πια, που όταν ξεκλειδώνω την πόρτα, με εκπλήσσει το γεγονός ότι τα έπιπλα είναι ακόμα στη θέση τους κι οι γάτες ζωντανές στην είσοδο. Σκέφτομαι ότι σε κάποια επικίνδυνη καμπή της Οικονομίας θα μπορούσαν να έχουν φαγωθεί κοκκινιστές. Και τα έπιπλα να έχουν πουληθεί στο Μοναστηράκι για ένα πιάτο φακές. Όπως έκανε ο μοναχικός Εξάδελφος Πονς, σ’ εκείνο το πικρό βιβλίο του Μπαλζάκ.

Το αστροπελέκι της κρίσης μ’ έχει κάνει να επανεκτιμήσω ό,τι έχω. Τίποτε δεν είναι αυτονόητο πια. Χαϊδεύω την μπλούζα που φορώ σαν να πρόκειται να μου τη ξηλώσει ο Χάρος. Κοιτάω με θαυμασμό το κινητό μου - δεν είναι το τελευταίο μοντέλο, αλλά κάνει θαυμάσια τη δουλειά του. Τέρμα σε κάθε καταναλωτική αδημονία: ό,τι πήραμε, πήραμε. Ας το χαρούμε, όσο δεν μας έχει στρίψει ακόμα από την αγχωτική μελέτη των εντοσθίων.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Ασφαλής κατεύθυνση

Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο
χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός: κατέβαινα,
λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό
χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και
περίμενα - κι ας είναι ευλογημένο τ' όνομα του Θεού, ποτέ
δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο,
όπου ο ατμός απ' τις κατσαρόλες με γέμιζε
θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι
με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα, σαν
τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω
κάποιον απ' τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το
σπίτι μου...

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΥΠΟΓΕΙΕΣ ΛΙΜΝΕΣ, υπόγειοι ποταμοί
που τίποτε δεν αντικαθρεφτίζουν (αστέρια ή φεγγάρια)
ούτε και κατοικούνται ή διαπλέονται από τίποτε
(ψάρια ή σκάφη). Υπάρχουνε, απλώς, κάτω
απ' τα πόδια μας. Κάποτε κάποτε, τροφοδοτούν 
κάποιο πηγάδι, κάποια πηγή, δροσίζουνε τα σπλάχνα
και το μέτωπό μας. Τόσο ταπεινά, τόσο αθόρυφα
βγαίνουν στην επιφάνεια αυτές οι υπόγειες δυνάμεις.

V.I.C (Villagers of Ioannina City )

ΤΡΥΠΕΣ