-

Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,

μονάχος στη δόξα,μονάχος στο θάνατο.

Το ξέρω.

Το δοκίμασα.Δεν ωφελεί.

Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου.

Γιάννης Ρίτσος

Μιχάλης Γκανάς - 2 ποιήματα

Έρχονται μέρες που ξεχνάω πώς με λένε  

(Παραλογή, 1993)

Έρχονται νύχτες βροχερές βαμβακερές ομίχλες

τ’ αλεύρι γίνεται σπυρί ύστερα στάχυ

θροΐζει με πολλά δρεπάνια

αψύς Ιούλιος στη μέση του χειμώνα.

Βλέπω το υφαντό του κόσμου να ξηλώνεται

αόρατο το χέρι που ξηλώνει

και τρέμω μην κοπεί το νήμα.

Νήμα νερού στημόνι χωρίς μνήμη

σταγόνα διάφανη σε βρύα και λειχήνες

νιφάδα-χνούδι των βουνών

χαλάζι-φυλλοβόλο

κι άξαφνα σκάφανδρο ζεστό

στην κιβωτό της μήτρας.

Αρχαίο σκοτάδι τήκεται και τρίζει

αχειροποίητη φλογίτσα που το γλείφει.

Συναγωγές υδάτων υετοί πρόγονοι παγετώνες

στην πάχνη ακόμη της ανωνυμίας.

Τίτος Πατρίκιος - Σε βρίσκει η ποίηση

[ Με αφορμή την πρόσφατη ποιητική συλλογή του Τίτου Πατρίκιου σας παραθέτω μία  εύστοχη περιγραφή που έκανε για Το Βήμα ο Δ. Μαρωνίτης . ]

Η πρόσφατη συλλογή του Τίτου Πατρίκιου Σε βρίσκει η ποίηση αποτελεί διπλή εξαίρεση: ποσοτική και ποιοτική. Ποσοτική, στον βαθμό που αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στις εισβολές της ποίησης στη ζωή μας. Ποιοτική, αν συνυπολογιστεί ότι στην προκειμένη περίπτωση η άσκηση της ποίησης πραγματοποιείται με τρόπο «παραβατικό». Περί αυτού ο προκείμενος λόγος, αφού προηγουμένως θιγούν κάποια θέματα ονοματολογίας και μεθόδου, τα οποία παραμένουν επιμελώς ανεκμετάλλευτα.

Τάσος Λειβαδίτης - Αν θελεις να λέγεσαι Άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και

για το δίκαιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα

ματώσουν απ' τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες - μα ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων

Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.

Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.

Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια

αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες

μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα

αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου

έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς

εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.

 

Δεν έχεις καιρό

δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Μιλτος Σαχτούρης (δύο ποιήματα)

(1919-2005)

Ἡ σκηνή

Ἀπάνω στὸ τραπέζι εἴχανε στήσει
ἕνα κεφάλι ἀπὸ πηλὸ
τοὺς τοίχους τοὺς εἶχαν στολίσει
μὲ λουλούδια
ἀπάνω στὸ κρεβάτι εἴχανε κόψει ἀπὸ χαρτὶ
δυὸ σώματα ἐρωτικὰ
στὸ πάτωμα τριγύριζαν φίδια
καὶ πεταλοῦδες
ἕνας μεγάλος σκύλος φύλαγε
στὴ γωνιά
Σπάγγοι διασχίζαν τὸ δωμάτιο ἀπ᾿ ὅλες
τὶς πλευρὲς
δὲ θά ῾ταν φρόνιμο κανεὶς
νὰ τοὺς τραβήξει
ἕνας ἀπὸ τοὺς σπόγγους ἔσπρωχνε τὰ σώματα
στὸν ἔρωτα

Ἡ δυστυχία ἀπ᾿ ἔξω
ἔγδερνε τὶς πόρτες